Chrisovalanto_Georgiou

 

Mία προσπάθεια σχολιασμού, για την απληστία, την απάθεια και την “χοντρόπετση” αντιμετώπιση του σύγχρονου πολιτισμού, απέναντι στα δεινά της επικαιρότητας. Το σύστημα, στερεί και δεν κατανοεί την ανάγκη της αναζήτησης του ανθρώπου, για πνευματική ισορροπία, ψυχολογική και υλική ασφάλεια, αποδοχή . Δεν είναι αρκετή μία «σκηνή» για να εξοντώσει τον κίνδυνο, την απόρριψη και την αβεβαιότητα. Δεν μπορείς να βαπτίσεις μία σκηνή «φωλιά». Η σταθερότητα, η ασφάλεια, η οικειότητα, τα όνειρα και η κοινωνική αποδοχή δεν γεννιούνται μέσα σε 4 m² καλυμμένα με ύφασμα.

​

  Επιπλέον, το έργο υιοθετεί την λειτουργία οικείου - ανοίκειου προσπαθώντας να αιφνιδιάσει και να αφυπνίσει με την αποδόμηση του συνηθισμένου ζαχαρωτού σπιτιού. Αντ’ αυτού, στην θέση του υπάρχει μία σκηνή διακοσμημένη με υλικά «πολυτελίας». Μία σκηνή ζυμωμένη από πιπερόριζα, ένα υλικό που προσδίδει μακρά διάρκεια στις ζύμες ενώ παράλληλα χαρακτηρίζει το «χαριτωμένο» σπιτάκι της περιόδου των Χριστουγέννων. Μία κίνηση που αντικατοπτρίζει τις βλέψεις των δυτικών δυνάμεων, για μονιμότητα της πρόχειρης αυτής λύσης που προσφέρεται: Ένα καλοφτιαγμένο «όλο γλύκα» αντίσκηνο ως εφαλτήριο «Αναγέννησης».

​

​